Jakiś czas temu miałam okazję przeprowadzić rozmowę z Kubą Kaźmierczykiem na temat sprzętu, jaki wykorzystuje w swojej pracy. Zapraszam do poczytania:

Emilia: Dziękuję Ci bardzo, że zdecydowałeś się poświęcić mi chwilę i odpowiedzieć na kilka pytań. Czy mógłbyś krótko opowiedzieć czym zajmujesz się na co dzień?

Kuba: Cześć! Nie ma problemu :).

Czym zajmuję się na co dzień? Ciężko odpisać jednym zdaniem, bo moje życie jest pełne różnych aktywności. Przede wszystkim fotografuję – obsługuję kilku klientów korporacyjnych, ale również współpracuję z agencją modelingową. Dodatkowo, prowadzę różnego rodzaju warsztaty fotograficzne – od fotografii kulinarnej, przez błysk w plenerze po retusz. To wszystko uzupełniam licznymi poradnikami i testami na łamach fotoblogia.pl.  Jak widać, jest tego trochę, ale generalnie wszystko kręci się wokół fotografii.

E: Zdjęcia na Twoim blogu w większości są wykonane aparatami Olympusa z wymiennymi obiektywami. Czemu one, a nie lustrzanki, które używa większość fotografów? Podobno całkowicie zrezygnowałeś z używania lustra, to prawda?

K: Lustrzankę sprzedałem w grudniu ubiegłego roku, ale nie był to rozwód całkowity, bo zdarza mi się korzystać z naszego redakcyjnego Canona przy pracy nad materiałami. Sam zajmuję się fotografią, w której posiadanie lustrzanki nie jest jakimś wymogiem. Nie robię ślubów, na których ważna jest mocna bateria czy szybki AF w ciężkich warunkach oświetleniowych. Nie pracuję też na ISO 128000, a tym bardziej nie zabijam się o cyferki. Dla mnie liczy się efekt, i to co dostaję z bezlusterkowców, w mojej pracy jest tym, czego potrzebuję. Dodatkowo, nie bez znaczenia pozostaje rozmiar sprzętu. Doskonale odczułem to podczas ostatniego wyjazdu na Maderę, na który wziąłem Olympusa PEN-F z obiektywami 7-14 mm f/2.8 PRO, 17 mm f/1.8 Premium i 40-150 mm f/2.8 PRO, który już takim małym zestawem nie jest, ale nadal zmieścił się do niewielkiego plecaka Lowepro Streetline BP250, a aparat nie obciążał szyi nawet zawieszony na cienkim, skórzanym pasku. 

Dodatkowo, przekonałem się do wizjerów elektronicznych, które wg mnie, obecnie przewyższają te optyczne, szczególnie jeśli mówimy tu o moim fotografowaniu, bo np. w sporcie, wizjer optyczny nadal radzi sobie zdecydowanie lepiej. Wizjer elektroniczny daje mi podgląd ekspozycji na żywo, więc odsetek źle naświetlonych zdjęć jest naprawdę znikomy. Jeśli dodam do tego brak jakichkolwiek problemów z back/front fokusem, wybór jest dla mnie prosty. Co jednak nie oznacza, że nie lubię czasem sięgnąć po lustro :).

E: Sesje komercyjne także wykonujesz bezlusterkowcami?

K: Teraz tak. Często pracuję z moimi stałymi klientami, więc nie muszę im tłumaczyć, że mały aparat potrafi tyle, co duży. Ufają mi i wiedzą, że będą zadowoleni niezależnie od użytego sprzętu.

E: Jaka była reakcja klientów, gdy na sesje nie pojawiałeś się z wielkim, profesjonalnym aparatem? Czy były one uzależnione od wielkości/doświadczenia firmy, czy wszyscy reagowali podobnie?

K: Pierwszy raz bezlusterkowca wziąłem na sesję kulinarną, na której fotografowaliśmy mocno czekoladowe produkty. Nie odważyłem się jednak zabrać ze sobą tylko bezlusterkowca, na dodatek bez wizjera. Do torby zapakowałem więc 5D Mark III z obiektywem 100 mm f/2.8L i Olympusa E-P5 z obiektywem 60 mm f/2.8 Macro. Kadry powtarzałem dwoma aparatami, ale finalnie oddałem zdjęcia z Olympusa. Kolejne sesje robiłem E-M5 Mark II ze względu na tryb High Res, który oferuje mi 64 megapikseli w RAWie, o ile kadr jest stateczny, a moje jedzenie raczej nie ucieka z planu zdjęciowego ;).

Nie spotkałem się nigdy z negatywnym podejściem, a raczej z nieco zmieszanym spojrzeniem. Na szczęście na przestrzeni ostatnich dwóch-trzech lat, świadomość klientów znacznie wzrosła. 

E: Jak myślisz: skąd takie, a nie inne reakcje? Czy żeby być postrzeganym jako profesjonalista musimy pojawić się z plecakiem pełnym sprzętu, który w większości nawet nie zostanie przez nas wykorzystany?

K: Z tego, co obserwuję to klienci lubią widzieć, za co płacą. Na sesję zazwyczaj zabieram ze sobą więcej sprzętu niż potrzebuję. Dobrze sprawdza się też komputer z podpiętym profesjonalnym monitorem. Kiedy potrzebuję dwóch lamp, biorę ze sobą cztery. Tu się chyba nic nie zmieniło, ale wiadomo, że to jest mocno indywidualna sprawa. Poza tym rzeczywiście zazwyczaj lepiej mieć więcej niż mniej sprzętu na zleceniu :).

Dzięki za rozmowę!

E: Dziękuję 🙂

————————————————————————-

Już od jakiegoś czasu zastanawiam się po co dźwigamy ze sobą tak dużo ciężkiego sprzętu, kiedy w większości sytuacji albo wystarczyłaby nam połowa z tego co mamy, albo idealnie sprawdziłaby się także nieco mniej okazały zestaw. Pomijając ekstremalne sytuacje (śluby, sesje w bardzo ciemnych pomieszczeniach, fotografię sportową) bylibyśmy w stanie uzyskać podobne efekty biorąc ze sobą mniej.

Jednak nie jest to wcale takie proste jak nam się wydaje. Pomińmy tutaj całkowicie kwestie czysto praktyczne. Jestem świadoma tego (i większość z Was pewnie też), że czasem po prostu nie da się inaczej. Sama idąc na zlecenie nie wyobrażam sobie nie wziąć ze sobą zapasowej lampy, czy dodatkowej karty pamięci. To tylko sprzęt i zawsze może coś nawalić. A wiadomo – przezorny zawsze ubezpieczony.

Skupmy się na tym, co siedzi w głowie

Nie byłabym sobą, gdybym nie próbowała spojrzeć na tę kwestię z perspektywy psychologii.

Na początek zamknij oczy i wyobraź sobie fotografa. Jaki obraz masz przed oczami?

Czyżby taki?

Ok. Nie musiał mieć 3 aparatów przy sobie ale mogę założyć się, że na pewno miał przy sobie lustrzankę. Zgadza się?

Na rynku mamy teraz ogromny wybór sprzętu, od malutkich małpek za ok. 100-200zł, po profesjonalne lustrzanki za 10tyś i więcej. Jest tego tak dużo, że już dawno przestałam się orientować, w tym co jest „na topie”. Do tego dorzućmy akcesoria fotograficzne: oświetlenie, obiektywy, filtry na nie, torby, baterie, ładowarki itp itd. I tak oto powstaje zestaw „podstawowy” ważący lekką ręką kilka kilo. Nie wierzycie? To spróbuje zebrać swój cały zestaw foto w jednym miejscu i potem to podnieść.

Ostatnio ledwo mi się udało, a nie spakowałam wszystkiego co mam. I nie cierpię na GAS, naprawdę.

Utarło się, że profesjonalny fotograf to osoba posiadająca profesjonalny sprzęt. A jak laik ma ocenić, czy aparat jest dobry (i drogi przy okazji)? Oczywiście po jego wielkości i okazałości. Stąd też często próbujemy dodać sobie pewności siebie przy pomocy wielkiego obiektywu, czy najdroższego body (którego w pełni i tak nie potrafimy wykorzystać). Dotyczy to głównie osób zaczynających swoją przygodę z fotografią, które w głębi serca czują potrzebę przekonania siebie i innych o swoich umiejętnościach i pasji.

A podobno sprzęt nie ma znaczenia? 🙂

———-
I tradycyjnie trochę linków:
—> Strona Kuby Kaźmierczyka
—> Fanpage Kuby na Facebooku
—> Artykuły Kuby na Fotoblogii

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz