Okey… kto lubi jak się mu robi zdjęcia (zwłaszcza z zaskoczenia) ręka do góry.

Co Was tak mało?

Zastanawialiście się kiedyś, czemu większość ludzi chowa się przed aparatem?

Odpowiedź wydaje się banalnie prosta dzieje się tak dlatego, że:

BOIMY SIĘ ŹLE WYJŚĆ NA ZDJĘCIU

Cały czas oceniamy i poddajemy się ocenie innych. Dążymy do idealizowania siebie,  pokazywania się z jak najlepszej strony, dlatego to, w jaki sposób zostaniemy przedstawieni jest dla nas tak ważne. Gdzieś w podświadomości jesteśmy przekonani o tym, że aparat wiernie rejestruje świat takim jakim jest, co wywołuje w nas duży dyskomfort i niechęć do pozowania. Boimy się, że na zdjęciu wyjdziemy gorzej niż wyglądamy w rzeczywistości. Ten realizm fotografii sprawia, że wiele osób odczuwa niepokój na samą myśl o tym, że mogą zostać sfotografowani. Nie lubimy być pokazywani w złym świetle, a zdjęcie jako coś trwałego wzbudza dodatkowe emocje, co powoduje, że duża grupa osób unika obiektywu, przez co nie muszą narażać się na negatywną ocenę własnego wizerunku.

Dużą rolę odgrywa tutaj samoocena. Osoby z wysoką samooceną chętniej będą pozowały do zdjęć ale też okażą się mnie wybredne przy wyborze odpowiedniego ujęcia. Dlaczego? Ponieważ nie muszą one nikomu niczego udowadniać, a przede wszystkim nie muszą niczego udowadniać sobie.

KOMPLEKSY

Kto ich nie ma? Małe oczy, krzywy nos, itp. itd… O ile ma je każdy to jednym przeszkadzają bardziej, innym mniej. Fotografia ma to do siebie, że zatrzymuje na zdjęciu jedną, konkretną chwilę, która trwała dosłownie sekundę. Ułamek sekundy zostaje „zamrożony” w kadrze, co pozwala nam na dokładne przyjrzeniu się jej i przeanalizowaniu każdego, nawet najmniejszego, fragmentu. To właśnie dlatego nogi mogą się wydać bardziej krzywe niż na codzień, a uśmiech wcale nie jest tak ładny, jak mówią nam najbliżsi. Tacy już jesteśmy, że wszystko mogłoby być „bardziej”, a im dłużej się czemuś przyglądamy, tym  więcej „ale” możemy znaleźć.

PRZEGLĄDAMY SIĘ W LUSTRZE

Spytacie pewnie co to ma do rzeczy? Otóż badania wykazały, że bardziej lubimy to, co jest nam znane. Ciężko jest nam uniknąć patrzenia na swoje odbicie, czy to podczas porannej toalety, mycia zębów, na ekranie monitora w trakcie pracy, bądź w witrynie sklepowej, gdy wracamy już do domu.

Działa tutaj efekt czystej ekspozycji odkryty przez Roberta Zajonca (tak, nie doszukuj się błędu w nazwisku, jest napisane poprawnie). Chodzi o to, że ludzie bardziej są skłonni polubić bodźce, które częściej na nich działają, nawet jeżeli nie uświadamiają sobie tego, że już wcześniej je widzieli. Na teorii Zajonca opiera się działanie bodźców podprogowych w reklamie i filmie (teraz zabronionych, ale kiedyś bardzo chętnie wykorzystywanych).

Widzimy siebie tak często, że prędzej czy później zaczynamy akceptować swój wygląd (nie mówię tutaj o skrajnych przypadkach) albo po prostu się do niego przyzwyczajamy.

Oglądając zdjęcia zapominamy, że aparat rejestruje naszą twarz w lustrzanym odbiciu, czyli odwrócony obraz tego co widzimy zazwyczaj. Dlatego też nasza twarz może wydawać się trochę inna, mniej/bardziej atrakcyjna niż ta, którą jeszcze rano widzieliśmy w lustrze.

Nie wierzycie?

Wiele programów graficznych ma możliwość odbicia lustrzanego zdjęcia, zróbcie tak ze swoim portretem. Widzicie różnicę?

Możecie jeszcze zerknąć na projekt Scotta Chasserota pt. „Original Ideal”.

POCZUCIE KONTROLI

Pisząc ten post natrafiłam na wątek na forum, gdzie użytkownicy wypowiadali się na temat robienia im zdjęć z zaskoczenia. Oczywiście większość zgodnie uznała, że nie lubią jak ktoś napada ich z aparatem i robi zdjęcia np. podczas jedzenia. Co ciekawe, spora grupa stwierdziła, że nie mają nic przeciwko autoportretom. Mają wtedy wpływ na to, jak wyjdą na zdjęciu, mogą się do niego przygotować, sprawdzić efekt i ewentualnie poprawić to, co nie wyszło.

TO LUBIMY SIEBIE NA ZDJĘCIACH, CZY NIE?

Pewnie, że tak. O ile nie są one robione z zaskoczenia i wyjdziemy na nich dobrze. Bo kto nie lubi czytać samych pochwał od znajomych pod profilowym na facebooku? 🙂

Zapisz