Jakiś czas temu podczas sesji z okazji wieczoru panieńskiego przytrafiła mi się bardzo niemiła sytuacja. Otóż, gdy robiłam dziewczynom zdjęcia na Starym Mieście w Warszawie w pewnym momencie podeszła do nas grupa ludzi (było ich chyba troje z tego, co pamiętam), stanęli mi za plecami i… zaczęli robić im zdjęcia. Bez żadnego słowa ani tym bardziej pytania, czy ktoś w ogóle chce żeby im ktoś inny robił zdjęcia. Oczywiście grzecznie powiedziałam grupie “fotografów”, że dziewczyny nie życzą sobie być fotografowane, a oni nie kryli swojego oburzenia, że jak to “przecież są w miejscu publicznym” i im wolno. Zdenerwowałam się, serio. Oczywiście jeden z panów okazał się na tyle źle wychowany, że rzucił jeszcze na odchodne komentarz w stylu gimnazjalisty.

Dorosły, poważny człowiek.

Pisałam Wam kiedyś jak ważne jest zapewnienie poczucia bezpieczeństwa w czasie sesji, dlatego też tak bardzo irytują mnie tego typu sytuacje. Zawsze dbam o to, by fotografowane przeze mnie osoby czuły się komfortowo, a powyższa historia na pewno taka nie była. Zastanawiam się, co kieruje tymi ludźmi, że wyjmują aparat i strzelają nim we wszystko na oślep zupełnie nie myśląc o tym, co robią.

Aha i to nie jest street fotografia, kochani…

Jak mi tu ktoś w komentarzach napisze, że podchodzenie z telefonem komórkowym (druga sytuacja)  do grupy dziewczyn i szybka ucieczka zaraz po zrobieniu zdjęcia, to street fotografia, albo co lepsze fotografia reportażowa – to zwątpię. Naprawdę.

Idea fotografii ulicznej wydaje się zupełnie inna, niż przeszkadzanie w pracy drugiemu fotografowi. Zwłaszcza, że można to było zrobić bardziej dyskretnie bez przeszkadzania i głupich, niedojrzałych komentarzy. To w sumie smutne, że zamiast wzajemnie się wpierać, to podkładamy sobie tylko kłody pod nogi.

Fotograf fotografowi wilkiem…

Po co Wam zdjęcia obcych ludzi na karcie?

Tego zupełnie nie rozumiem. Zwłaszcza robienie tego typu zdjęć komórką, w nocy, zupełnie obcym osobom w całkiem zwykłej sytuacji.

Powszechność aparatów fotograficznych sprawia, że niektórym po prostu odbiera rozum i zapominają o zwykłej, ludzkiej przyzwoitości. Resztki kultury nakazują chociaż spytać o pozwolenie, a nie podchodzić z partyzanta od tyłu i robić swoje (jeszcze z wielkimi pretensjami, że ktoś śmiał zwrócić im uwagę).

Dochodzimy nawet do tak absurdalnych sytuacji, że zamiast nieść pomoc, to wyciągamy telefony komórkowe, by tylko było co pokazać kolegom. Co się z nami dzieje? Skąd ta znieczulica?

Co na to prawo?

Zirytowana całą sytuacją spytałam Wojciecha Wawrzaka z bloga PraKreacja.pl, co na ten temat mówi polskie prawo,dziękuję Ci bardzo Wojtek za tak szybką odpowiedź!

Sami zobaczcie:

“Problem polega na tym, że samo wykonywanie zdjęć, czyli utrwalanie cudzego wizerunku nie jest zabronione przez prawo, jeżeli nie towarzyszy temu uciążliwość, czy ingerowanie w prywatność. Prawo sankcjonuje dopiero etap rozpowszechniania cudzego wizerunku. Czyli ktoś może zrobić Ci zdjęcie na ulicy, jeżeli tylko nadmiernie nie będzie ingerował w Twoją prywatność, ale nie może go dalej rozpowszechniać bez Twojej zgody.”

Myślę, że te kilka zdań jest na tyle jasnych, że nie potrzebują już żadnego komentarza z mojej strony.

Pamiętajcie tylko o jednym:

Po drugiej strony jest żyjący i czujący człowiek, który może czuć się źle z tym co robicie. Myślcie o innych przed zrobieniem zdjęcia, postawcie się najpierw w ich sytuacji a wszyscy będą szczęśliwi. Myślenie nie boli, naprawdę.

A czy Tobie zdarzyła się kiedyś podobna sytuacja? Jak zareagowałe(a)ś, co czułe(a)ś? Daj znać w komentarzu. Chętnie poznam Twoją historię.