Raz na jakiś czas zdarza mi się zgubić w Sieci. Co to znaczy? Chodzi o to, że czasami szukając inspiracji docieram do tak dziwnych miejsc, że mam wrażenie, że trafiłam na koniec Internetu. Wiecie, takie strony, na które w ogóle nie chciało się trafić, a co raz się przeczyta nie tak łatwo zapomnieć.

Kto obserwuje mnie na Facebooku na pewno widział post z cytatami z pewnego forum:

“-Jakiś czas temu byłem inicjowany w reiki, gdzie do przekazu na odległość wykorzystuje się fotografię osoby, którą uzdrawiamy.(…) Fotografia staje się tu pewnego rodzaju łącznikiem, poprzez nią docieramy do energetyki sfotografowanej osoby. (…)Może ludzie świadomi takich zależności boją się fotografowania, gdzie tworzy się kanał, poprzez który ludzie o złych intencjach będą mieli dostęp do naszego systemu energetycznego?

-Dokładnie. Coś w tym musi być. Niegdyś nie wierzyłem w tego typu transfer energii, natomiast po pewnej sytuacji gdzie zaatakowano mnie na płaszczyźnie energetycznej właśnie przy pomocy mojego zdjęcia nie mam złudzeń, że poprzez zdjęcia możemy swobodnie dotrzeć do systemu energetycznego innej osoby.”

Jest to fragment wypowiedzi z forum egzoterycznego, gdzie dyskutowano na temat wpływu robienia zdjęć na naszą energię życiową (albo coś w tym stylu). Także widzicie – zdjęcia kradną duszę i mogą być niezłym substytutem laleczki Voodoo. Czytając poszczególne wypowiedzi coraz szerzej otwierały mi się oczy, a przy ostatniej stronie musiałam już zbierać szczękę z podłogi. Dowiedziałam się, między innymi, o tym, że ludzie unikają aparatu, ponieważ po zrobieniu im zdjęcia czują się źle – tak jakby coś im ukradziono. Niesamowite, co?

W życiu nie przyszło mi do głowy żeby w taki sposób patrzeć na fotografię. No ale cóż… człowiek uczy się przez cały czas. Może powinnam zaktualizować swój poprzedni wpis o nowe informacje? 😉

A teraz już tak całkiem poważnie:

Nadal istnieją plemiona, które nie dają się fotografować, bo wierzą, że zdjęcia kradną duszę. Dotyczyło to także fotografowania ich świętych przedmiotów i ceremonii, ponieważ uważają, że w ten sposób odbiera się im magiczną siłę.

I teraz pozostaje postawić sobie pytanie: wynika to z nieznajomości technologii, czy faktycznie coś jest z tą fotografią nie tak?

Długo zastanawiałam się jak ugryźć ten temat. Przypomniała mi się wycieczka do Muzeum w Auschwitz. Niby przywiozłam stamtąd dużo zdjęć ale były miejsca, w których czułam, że muszę wyłączyć aparat. Wiedziałam, że ze względu na szacunek do ludzi i tego miejsca pewnych ekspozycji nie powinnam uwieczniać. Z jednej strony nie byłam w stanie oddać klimatu, z drugiej było jeszcze to “coś”, które mówiło, że tutaj nie można. Ciężko to w tej chwili nawet opisać, ale można to porównać do przeświadczenia o tym, że zrobienie zdjęcia odebrało by jakąś ukrytą moc temu miejscu. Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że zdjęcie nie będę tak oddziaływać na obserwatora, jak zobaczenie tego “na żywo”, więc wolałam w ogóle nie naciskać spustu migawki.

A portrety?

Tutaj także zarówno fotograf, jak i fotografowany muszą zostawić jakąś cząstkę siebie. Przecież najmocniej oddziałują zdjęcia, które wywołują w nas emocje. Portrety, które ukazują człowieka takim, jakim jest, niemal “nagim” uznawane są za te najlepsze.

Może nie tyle zdjęcia odbierają dusze, co “magazynują ją” w kadrach. Przecież mówi się, że oczy są zwierciadłem duszy.  A jaki element ludzkiego ciała jest najważniejszy w portrecie?

No właśnie.

Oczy

Nie wierzycie? Przejrzyjcie kilka portretów w sieci (polecam tutaj przede wszystkim stronkę 500px). Co jako pierwsze widzicie i na czym dłużej zatrzymujecie swój wzrok?

Spotkaliście się kiedyś z takim podejściem do zdjęć? A może sami doświadczyliście uczucia “zabrania czegoś” przez fotografa?

————

Ciekawe linki:

—> Smartfony wyciągają z nas duszę – projekt Antoine Geigera

—> Wszystkie zdjęcia oprócz pierwszego są mojego autorstwa

—> Jeżeli chodzi o ciekawe portrety to polecam bardzo prace Flory Borsi

Zapisz